می گفتم با خودم دیگه بریدم،دیگه به آخر جاده رسیدم،نفس های ضعیف آخرین بود،فقط غم و تنهایی رفیقم بود،تمام لحظه هام حسرت و

افسوس،من و بغض و شبو اون سوی فانوس،تو وقتی که همه تنهام گذاشتن،دلم کندن و روش پا گذاشتن،تو روزایی غم دوری و دوری

هزار سال خستگی عمری صبوری،تو روزایی که وقت مردنم بود،روزای سخت حسرت خوردنم بود،تو وقتی که نفس یاری نمی کرد،

همش اشک و همش رنج و همش درد،روزایی که حتی سایه ام دشمنم بود،اون لحظه ای که وقت رفتنم بود یکی پیدا شد و قفس رو باز

کرد،تو اوج بی صدایی ها صداکرد،اونقد که دوست داشتنو میفهمید،منو از من مرده جدا کرد،نمی خوام که بره هیچوقت ز دستم فقط

اون می دونه که خیلی خستم.........

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: